Vandaag is ze er voor de vierde keer. Voor me zit een energieke, krachtige jonge vrouw, die weet wat ze wil en niet op haar mondje is gevallen. Ze verkeert graag ‘in het zuiden van het wiel’, daar waar de zon schijnt, daar waar altijd wat te doen is, waar plannen uitgevoerd worden. De plek van actie en energie geven. Aan je plannen, je werk, aan anderen, aan van alles en nog wat. Maar het wiel is niet voor niets rond en heeft niet voor niets nog andere windrichtingen. Als je alleen maar energie uitgeeft in het zuiden en jezelf niet de kans geeft bij te tanken in het noorden, dan gaat het fout. En dat ging ook fout een jaar of wat geleden: ze belandde in een burn-out.
Ze is nu weer op de been, dus in die zin wel hersteld, maar weet dat ze iets zal moeten veranderen om niet weer op dezelfde bodem van de put uit te komen. Dus meldde ze zich bij mij. Samen zijn we op zoek gegaan naar waarom ze eigenlijk doet wat ze doet. Welke kernovertuiging zit hieronder? Uiteindelijk kwamen we uit op “ik ben waardeloos” en dat wil ze natuurlijk niet zijn. Dus gooit ze alles wat ze heeft in de strijd om te bewijzen dat dat niet zo is. En daarbij geldt dat ze alleen van waarde is, als ze wat nuttigs doet. Vandaar dat ze maar blijft doen, en doen, en doen, en….
Met slaap heeft ze een haat-liefde verhouding. Of ze slaapt onrustig en kort of ze slaapt een enorm gat in de dag van een uurtje of 12 tot 15. Te veel onrust maakt dat ze niet slaapt, te lang te veel doen en bijbehorende onrust (en dus niet goed slapen) maakt dat ze uitgeput raakt en bij moet tanken door een gat in de dag te slapen. De balans daarin is zoek.
Om eerst maar eens wat meer ontspanning en verbinding met het lichaam en haar gevoel te krijgen, krijgt ze als huiswerk om dagelijks een bodyscan te doen. Resultaat: ze slaapt beter en wordt uitgeruster wakker. Maar gedurende de dag en week bouwt ze nog steeds veel spanning op, dus ze is er nog niet. Ze maakt namelijk de stap naar het westen niet. Hoe was mijn dag, wat is er gebeurt en hoe voelde ik me daarbij? Met daarbij ruimte voor wat niet prettig voelde, maar ook voor wat wel goed ging of fijn was. Dus integreren we dat in de meditatie/bodyscan: wat is het effect van de dag/gebeurtenis op mij en dat doet ze door te voelen in haar lichaam, daar ruimte aan te geven, er mee te zijn en te ademen en dan te voelen dat het wegebt. Als er dan nog wat is, maakt ze daar ook ruimte voor. Een lastig ding hierbij is om liefdevol te blijven, ook achteraf. Vaak vindt ze achteraf namelijk dat ze zich niet zo zou moeten aanstellen, dat het helemaal niet belangrijk genoeg is om daar zo’n gedoe van te maken. Maar hoe triviaal iets achteraf ook (b)lijkt te zijn, kennelijk was het op het moment dat je het zo voelde niet zo. Pas naderhand zien we vaak dat het inderdaad niet zo groot was als we op dat moment dachten. Dan kun je jezelf op de kop zitten dat je je daarover hebt opgewonden, of je kunt achteraf blij zijn dat je het hebt doorvoelt en dat het niet zo’n groot ding blijkt te zijn. Ik zou zeggen: tel je zegeningen!
En zo ver waren we vandaag. Resultaat: al een aantal weken geen instortmaandag gehad. (Maandag is haar vrije dag, de dag waarop ze instortte, haar alles pijn deed en ze helemaal niets deed, om de rest van de week weer aan te kunnen.) En er is meer rust en regelmaat in haar doen en laten, waarbij ook meer plek is voor niets doen, rusten, een wandelingetje of een tijdschrift lezen. In wielwerktermen: door ruimte te maken vanuit het westen (oogsten, reflecteren, de plek van emotie en het voelen, loslaten), kan ze nu makkelijker door naar het noorden (rust, slaap, ontspanning, lichaam, opladen).
We zijn er nog niet, want met haar vurige karakter kan ze nogal opvliegend zijn en is nog snel getriggerd. Op zich niet zo’n probleem, als ze die irritatie en boosheid niet nog een hele tijd met zich mee zou dragen en daarnaast reageert ze niet altijd op de manier die ze (achteraf) zou willen. En dat kost weer de nodige energie. Opdracht voor de komende periode is dan ook: stap uit de situatie (door even naar de wc te gaan, naar buiten of op welke manier dan ook) en maak ruimte voor dat gevoel. Blijf erbij, bij het gevoel in het lichaam (en niet meegaan met de bijbehorende gedachtenstroom, want dan wordt het alleen maar erger; ga telkens terug naar het gevoel), adem ermee, dan ebt het op een gegeven moment weg en kijk dan nog eens hoe je wilt reageren. Dus eigenlijk doen wat ze nu telkens aan het eind van de dag doet (en ook moet blijven doen), maar dan op het moment zelf. Het moment dat ze getriggerd wordt, het moment dat iets of iemand haar raakt, van binnen.
Om zo steeds meer ruimte te creëren voor voelen, bewustwording, introspectie, evaluatie en dan vanuit rust tot nieuwe plannen en (re)acties te komen. Dan maak je de cirkel rond, komt er meer balans, zonder dat je jezelf helemaal hoeft te veranderen. Zij blijft gewoon haar eigen energieke zelf en ze zal dit moeten oefenen, oefenen en nog eens oefenen, zodat het steeds meer gewoonte wordt. Een ballerina moet eerst op haar spitzen leren staan, voordat ze er ook mee kan dansen. Ze leert er nu op te staan en langzamerhand er voorzichtig mee te dansen, steeds een beetje beter, zodat ze zichzelf niet meer in de voet schiet met haar eigen energie. Dat heet balanseren, balans in je leven brengen. Het zal vast ook zo nu en dan schuren en ze zal zich er vast ook nog in verliezen. Dat heet leven en leren.
En wat ik nou voor mezelf zo leuk vind: dit traject is een mooie integratie van Mindfulness en het Wielwerk gedachtengoed. Zo ontstaat er steeds meer mijn eigen werkwijze. Een werkwijze die werkt voor mijn cliënten en waar ik zelf ook goed mee uit de voeten kan. De volgende stap is de integratie van de kracht van de kudde en de paarden. Maar daarover later meer!