Geen grote verhandelingen over de staat der dingen in de wereld, maar een klein inkijkje in hoe ik voor en met mezelf terugkijk op het afgelopen jaar. Ter inspiratie misschien?
Nu we aan het eind van het jaar zijn aangekomen, neem ik weer de tijd om even terug te kijken. Ik wilde voor mezelf Rust creëren dit jaar. Dat betekende keuzes maken, verwachtingen bijstellen en meegaan met de flow van het leven. En nu aan het eind van het jaar kan ik zeggen: Ja! Ik heb rust gevonden. En die rust vond ik niet per se in minder doen, maar vooral in doen wat klopt voor mij en daarin ook duidelijke keuzes te maken, hulp te vragen als het te veel is, verwachtingen van mezelf bij te stellen (en over anderen) en daarnaast ook door te zien wat er allemaal al is. Dankbaarheid was en is een belangrijke peiler.
We hebben vaak de neiging om alleen maar vooruit te willen; ik ook. En dan betekent ‘vooruit’ voor iedereen wat anders natuurlijk. Maar het gaat vaak over beter, meer, anders; we zijn ergens ontevreden over en willen dat niet; het gevecht tussen je verwachtingen en de realiteit. Maar hierdoor verliezen we toch vaak het contact met wat er nu wèl is, met wie er nu wèl zijn, wie je nu (al) bent. Meer mindful zijn, aandachtig blijven voor het nu. Dankbaar zijn voor wat er al is. Dat geeft mij Rust. Dat betekent niet dat je niets meer mag willen bereiken of veranderen, maar het is een ander uitgangspunt. Vertrek ik vanuit dankbaarheid of vanuit ontevredenheid?
Dat betekent ook aandachtig zijn voor wat er tegen zit, wat er 'niet goed’ gaat, waar er eventueel een grens moet worden gesteld. Voor jezelf of voor een ander. Juist door daar niet aan voorbij te gaan, maar dat ook telkens weer aan te kijken, ervaar ik ook meer Rust. Wat en wanneer knaagt er iets aan mij en wat kan en moet ik daar wel en niet mee? Het aankijken is niet jezelf in de gedachten erover verliezen, maar voelen wat het met je doet, ruimte maken voor de emoties en inderdaad die gedachten wel telkens ook opmerken. Welke zijn dan helpend? Welke helpen me van de wal in de sloot? Olie op het vuur is in dit soort gevallen niet zo handig, dus welke gedachten zijn de olie en welke het zand van de aarde, die het vuur wat doven?
En ook als het soms niet gaat zoals je dacht of zou willen, bestaat ook nog steeds al dat andere moois, waar je blij van wordt. Ooit had ik tijdens een meditatie een heel helder moment van voelen dat alles tegelijkertijd bestaat. Dat is een concept dat je mentaal misschien wel begrijpt, maar niet per se zo kunt voelen, kunt ervaren. Daar blijf ik ook aandacht aan schenken. 'Het' is er al en het bestaat allemaal tegelijkertijd. En zo haak ik op de een of andere manier steeds meer aan op wat er voor mij in het verschiet ligt, en kan ik vertrouwen dat er voor mij, en ook voor anderen, mooie dingen ‘klaar liggen’ in dit leven, in dit bijzondere universum. Zodat je hier je beste zelf kunt worden of zijn en kunt doen wat je hier te doen hebt.
Voorzichtig kijk ik ook al vooruit naar 2023. Er zijn wat aardse dingen die ik graag wil doen en realiseren in en rondom mijn huis en in de paddock voor de paarden. En een vernieuwde website voor de praktijk. En weer eens op vakantie. Maar op dat andere niveau, meer spiritueel en het waarom we hier zijn (voor mij dan), ga ik verder op het pad van Rust. Ik noem het geen groei. Dat voelt weer als ‘het moet beter’. Het mag zich verdiepen, zich verder uitkristalliseren in mijn wezen, in mijn lijf, in mijn ‘hoofd’, in mijn emoties en in mijn ‘vuur’ mijn energie. Het voelt alsof er nog veel te ontdekken is op dit pad.
Eén van de keuzes die ik dit jaar maakte, was om mijn praktijk klein te houden. Zodat het voor mij allemaal behapbaar blijft in combinatie met wat ik verder nog te doen heb. Zo kan ik er 100% zijn voor iedereen, die hier bij mij op de bank komt zitten.
Ik wil alle cliënten bedanken voor hun vertrouwen. Ik vond en vind het een eer om met jullie aan de slag te mogen en ik ben heel dankbaar voor de mogelijkheid om andere mensen weer vaste grond onder de voeten te geven. Ook in het nieuwe jaar blijft iedereen welkom, nog steeds op diezelfde kleine schaal.
Fijne jaarwisseling en tot in 2023!
Foto Robert Chiles – Inside Iona abbey. The little window where the monks would watch for pilgrims