Op mijn eerste vraag wat haar bij mij in de praktijk brengt, zegt ze dat ze op zoek is naar een beter gevoel van zijn, meer blijdschap, meer tevredenheid, minder onrust, minder van hot naar her. En als het verhaal vordert blijkt dat ze zich niet gezien en gehoord voelt. En ook niet gesteund. Door haar man dan met name. En ze hebben het wel besproken, maar uiteindelijk beklijft het niet en gaat het weer in het oude gareel door. Zij moet de kar trekken, zo voelt het. En dat voelt niet goed. Ze wil het samen doen, samen met hem. Niet met één van beiden op de achterbank.
Dat was in ons kennismakingsgesprek. Tijdens ons tweede gesprek gaan we verder in op het hoe en waarom van die gevoelens. Ze kan er maar moeilijk bij, ze probeert vooral te voelen met haar hoofd. En dat gaat nou eenmaal niet. Denken doe je met je hoofd, voelen in je lichaam. Maar ze vertelt telkens wel stukken en ik vraag weer verder. Naar aanleiding van wat er allemaal naar boven komt, vraag ik haar op een gegeven moment hoe het eigenlijk zit met kwetsbaarheid. “Mag je dat zijn? Kwetsbaar….” Ook voor mij komt haar reactie een beetje als een verrassing: ze krimpt in elkaar en begint te huilen…. Met één woord uit het hoofd, naar het gevoel. Nee, ze mag niet kwetsbaar zijn, ze moet sterk zijn!! En als we doorgaan op het waarom hiervan, komt zij een aantal vragen verderop uit op ‘omdat ik anders niet kan leven’. Met verbazing in haar stem en ogen. Dat is toch helemaal niet logisch? Ik leg haar uit dat ons onderbewuste ook niet per se logisch is, omdat de meeste van deze overtuigingen en patronen in de basis al gevormd zijn als we een jaar of 5 zijn. En zelfs al van voor onze geboorte als we nog in de buik van onze moeders wonen. Dus veel vormt zich op basis van ervaren en invullen, niet op basis van begrijpen en logica.
Kan ze zich iets voor de geest halen over haar ouders, tussen haar ouders, tussen haar ouders en haarzelf. Voorvallen of vage gevoelens…? Vertel eens over thuis, verder dan in ons eerste gesprek. Ze komt uit een beschermd nest, té beschermd wellicht, maar een warm nest, waar ze heel erg welkom was. De manier waarop ze het zegt, maakt dat ik doorvraag. Hoezo heel erg welkom? Nou ja, voor mij was er een miskraam, ik ben uiteindelijk met moeite gekomen en na mij was er weer een miskraam…. Ineens kijkt ze me aan, er valt een kwartje, nog steeds met ongeloof: voor haar was dat wellicht wel heel letterlijk zo. Ze moest wel sterk zijn om hier überhaupt te kunnen komen, hier op de wereld. En dan moest ze daarna vooral heel sterk en geweldig zijn voor haar ouders, om te kunnen voldoen aan hun droom en wens. En telkens opnieuw merkt ze hoe ze in de weerstand schiet: het is niet mijn ouders schuld! Maar dat heeft ook niemand gezegd, dat maken we er dan in ons hoofd en in ons gevoel van. Want het gaat niet over schuld. Het gaat gewoon over hoe de ervaringen uit jouw leven jou hebben gevormd, met alle plussen en minnen en sommige van die plussen en minnen zitten ons in ons latere leven in de weg. En dan kan het dus zo zijn dat je zo ver terug moet graven als tot voor je geboorte, om te zien waar sommige hardnekkige patronen vandaan komen. Daarmee is het nog niet opgelost, maar het zien en begrijpen is daarvoor wel een eerste stap.
Dit was een eerste (h)erkenningspunt. Een tweede kwam daarna: als je niet kwetsbaar mag zijn of altijd sterk moet zijn, hoe gaat dat dan met jouw man? Hoe gaat dat thuis, als je het moeilijk hebt? Dan ga ik naar boven, de was opvouwen. En wat hij ook doet, hij kan er dan niet bij. Hoe kan je man je steunen, als jij je niet durft te laten zien en horen. Als je niet kwetsbaar durft te zijn bij je partner? Hoe kan hij dan ooit aan die wens voldoen? Stil kijkt ze me aan. Ja, daar zeg je me wat…. Ik zie haar worstelen met alle informatie. Het is raar, onlogisch, en toch lijkt het wel te kloppen…. Het is allemaal veel en het moet even bezinken. Ze zal er thuis met haar man over praten, over hoe dat bij haar werkt en wat er gebeurt. We spreken af dat ze er de komende 2 weken extra aandacht aan zal besteden; wanneer steekt ‘ik moet sterk zijn’ met name zijn hoofd om de hoek? En over 2 weken gaan we met dat deel van haar in gesprek, het deel ‘ik moet sterk zijn’. Waarom doet het wat het doet en kan dat misschien ook anders bereikt worden?
Het geldt voor zovelen van ons. We voelen ons zo vaak niet gehoord, gezien of gesteund. Ligt dat dan altijd aan de ander of ben jij zelf stiekem degene die er in de basis voor zorgt dat die ander je ook niet kan zien, horen of steunen? En ook nu: het gaat niet over schuld. Dit is iets dat je doet zonder bij na te denken, dit gebeurt en overkomt je. Maar als je je er bewust van wordt, dan zou je op een gegeven moment een andere keuze kunnen maken. Begrijpen wat je doet en waarom is daarvoor een belangrijke eerste stap.
Comments