Als ik wakker word, is er nog niets aan de hand. Dan ben ik niet depressief. Als ik dan gelijk opsta, dan gaat het wel goed. Maar meestal maak ik plannetjes in mijn hoofd van wat ik zal ga doen. Dat op zich gaat ook nog goed. Plannetjes als “Opstaan, dan ontbijt maken, voor de kat zorgen, douchen en dan naar….”. En dan begint het…. Dan begint de oorlog in mijn hoofd en is opeens alle energie weg, krijg ik een zwaar gevoel in mijn maag en voelt alles alleen maar als ‘te veel’. En sta ik dus niet op, of in ieder geval veel te laat. Van die plannetjes komt vervolgens of niets terecht, of pas na heel lang treuzelen. En dan heb ik het over uren treuzelen.
En tijdens dat treuzelen gaan haar gedachten van kwaad tot erger. Tot aan: ik kan dit leven niet! Ik hou dit niet langer vol, ik weet niet of ik nog zo’n oorlog in mijn hoofd overleef! Wanhoop dus en een ziel die zich staande probeert te houden, terwijl het maar niet gezien wordt voor wie ze is. Er zijn al verschillende overtuigingen langs gekomen, waarvan “ik ben te veel” wel een basisovertuiging is, die onder een aantal andere zit. Ze wil eigenlijk alleen maar dat ze gezien en geaccepteerd wordt zoals ze is. Dat ze goed genoeg is, zoals ze is. Dat was namelijk nooit zo. Zij was altijd degene die problemen had of maakte; zo heeft zij het in ieder geval ervaren. En als anderen problemen hadden of ruzie maakten, dan ging ze er dus ook maar vanuit dat dat haar schuld was. Maar ja, als je ouders telkens ruzie maken terwijl jij 3, 5, 8 of 10 jaar bent, gaat het niet over jou, maar over je ouders die er met elkaar niet uitkomen. Ook al is het naar aanleiding van iets dat jij zegt of wilt of doet. En zo loopt ze van kind, tot puber, naar (jong)volwassene, haar leven door, met een grote zak aan “mijn schuld” en “ik ben te veel” op haar schouders. En die zak wordt alsmaar zwaarder.
Ik leg haar uit dat we allemaal verschillende ‘stemmetjes’ in ons hoofd hebben en dat die grotendeels voortkomen uit onze jeugd. Zo horen we ergens nog onze ouders in deze stemmetjes doorklinken en ook het (innerlijk) kind dat we waren (en nog meedragen). Daarnaast is er ondertussen ook een volwassen stem te horen. En deels zijn deze stemmen positief. Het wordt echter een probleem als de negatieve stemmen, die we ook allemaal hebben, de overhand hebben en houden. En dat is dan met name De Kritische Ouder die we dan horen. Het Innerlijk Kind is vaak meer een gevoel. Een gevoel van onmacht, of verdriet. Of van onveiligheid. Daar horen ook weer stemmen bij, die ons vertellen dat we het niet kunnen, of dat het te veel is, of dat het gevaarlijk is. Ook al weten we ergens vaak ook wel dat dat niet zo is. En dan is daar ergens de volwassene, degene die je vertelt dat het zo erg niet is als het eens mis gaat. Die kan relativeren, maar ook op positieve wijze kan aansporen tot actie. We bespreken hoe dat bij haar zit, of ze deze verschillende stemmen of rollen in zichzelf kan herkennen. En voor deze week is het huiswerk om op te gaan merken wie er telkens aan het woord is in haar hoofd. Gewoon eerst maar eens opmerken, want dat is al ingewikkeld genoeg. Vervolgens kunnen we dan met deze stemmen aan de slag.
Stap voor stap het proces in. Ze heeft al zo veel voor zichzelf overwonnen, dit gaat haar ook lukken. Ik heb er alle vertrouwen in!